Dit ben ik! En iedereen mag het weten...

Nog geen twee maanden geleden kwam mijn boek “Hoe het echt was” uit. Hoewel ik de laatste jaren steeds opener ben geworden over mijn psychische kwetsbaarheid, was dit natuurlijk een hele stap. En eerlijk gezegd ben ik daar pas achter gekomen toen het boek er daadwerkelijk was. Daarom deze keer een blog over hoe ik het heb ervaren, en nog ervaar, om zo openlijk mijn verhaal te delen.

Zichtbaar zijn

Google mijn naam en je weet meteen dat mijn leven niet makkelijk is. Sterker nog, binnen een minuut weet je dat ik nog dagelijks met suïcidale gedachten worstel. Dat is toch wel intieme informatie… bedacht ik me nadat ik het zo terug kon vinden. De afgelopen jaren heb ik gewerkt als ervaringsdeskundige, waarbij een groot deel van mijn werk bestond uit het open zijn over mijn verleden en herstel van mijn psychische kwetsbaarheid. Ik deelde mijn verhaal, maar wel op een kleinschalige manier. Bovendien stond niks op papier en zeker niet op internet. Ik had de controle over mijn verhaal. En nu voelt het alsof ik die controle grotendeels kwijt ben. Daar was ik niet op voorbereid!

Het is heel spannend om zo zichtbaar te zijn en niet te weten wat de reacties van anderen hierop zullen zijn. Zoals vrijwel iedereen, vind ik het stiekem best belangrijk om aardig gevonden te worden. Ik wil er graag bij horen, juist omdat ik mezelf eigenlijk altijd anders voel dan de mensen om mij heen. Mijn leven is niet zoals de levens van de meeste mensen om mij heen. Dat heb ik altijd heel vervelend gevonden en ik wilde zo graag een “normaal” leven. Niet bezig zijn met mijn psychische kwetsbaarheid is echter geen optie voor mij. Niet open zijn over mijn psychische kwetsbaarheid ook niet. Dit is wie ik ben en hoe mijn leven eruit ziet. 

Een duidelijk doel

Ondanks dat ik versteld sta van de reacties, sta ik nog steeds achter ieder woord dat ik over mezelf naar buiten heb gebracht. Ik merk namelijk steeds meer dat ik mijn doel bereik met mijn verhaal. Mijn doel is openheid creëren, taboes doorbreken en laten zien dat iemand met een psychische kwetsbaarheid toch nog een relatief normaal persoon kan zijn. Het is en blijft belangrijk om te laten zien hoe “depressie”, “suicidaliteit” of een “persoonlijkheidsstoornis” er in het dagelijks leven uit ziet. Het is namelijk niet zichtbaar op zich, dus zal ik het zichtbaar moeten maken! Ik ben een psychiatrisch patiënt, maar ben waarschijnlijk niet het plaatje dat mensen zich daarbij voorstellen. Ik zit niet hele dagen thuis op de bank in mijn joggingsbroek te huilen, met een afwas van dagen opgestapeld op het aanrecht en de stofwolken van weken die door het huis dwarrelen. Ik heb mijn leven op orde. Ik heb ogenschijnlijk een heel normaal leven. En toch is het totaal niet wat het lijkt.

Soms zou ik willen dat ik mijn verhaal niet hoefde te vertellen, maar dat alles voor zich zou spreken. Dan zou ik er geen woorden voor hoeven zoeken. Dan zou ik niet steeds moeite hoeven doen om duidelijk te maken wat er in mijn koppie allemaal gebeurt. Dan zou ik misschien ook wel geloofwaardiger zijn, want ik weet heel goed dat er mensen zijn die mijn verhaal lezen en het nauwelijks geloven. Het valt niet te rijmen met wat men ziet. 

Het is niet makkelijk om keer op keer actie te ondernemen en mezelf tentoon te stellen. Het is iedere keer een drempel die ik over moet om me kwetsbaar op te stellen. Het is altijd spannend om de reacties af te wachten en bang te zijn dat ik het niet goed heb gedaan. Natuurlijk zijn er mensen die er iets van vinden, ook in negatieve zin. Maar ik blijf me uitspreken. Omdat ik hoop dat er iemand is die herkenning vindt in mijn woorden. Iemand die hierdoor beseft dat hij/zij niet alleen is. Iemand die op wat voor manier dan ook iets heeft aan mijn teksten. Ik nodig iedereen die dit leest dan ook uit om open te zijn. Dit hoeft niet groots te zijn, maar neem iemand in vertrouwen. Laat zien wie je bent, want wie je ook bent… je bent okee…